Çok eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz.. Tarayıcınızı güncellemeli veya alternatif bir tarayıcı kullanmalısınız.
” Gündüz başlayan yürüyüşte çarıkları yumuşayan askerlerin çarıkları gece donmaya, bir mengene gibi ayaklarını sıkmaya başlar. Adım atmak neredeyse imkansızdır. Askerler olduğu yerde zıplar, atlar, kendini karların içine vurur ve ayaktan ba…şlayan donma yavaş yavaş tüm vücuda yayılır. Düşeni kaldırmamak için emir vardır. Zaten kimsede de kimseyi kaldıracak güç kalmamıştır. Neferler ordunun işaret taşları gibi yollara dizilirler. KİMİ ÇÖMELMİŞ, KİMİ OTURMUŞ, KİMİ YUVARLANMIŞ, KİMİ BİR AĞACIN GÖVDESİNE DAYANMIŞ KARDAN HEYKELLERE DÖNÜŞÜRLER.
O YIL KURTLAR İNSAN ETİNE DOYAR. BİRÇOK CESEDİN GÖZLERİNİ KUŞLAR OYMUŞTUR. Arkadan gelenler, gördükleri korkunç manzara karşısında moralmen yıkılmaktadır. Ayrıca açlık da son haddine ulaşmıştır. Onbeş saatlik yürüyüşün sonunda, 16.300 kişilik 30. tümenden geriye 1.400 asker kalır. ÖLENLER, DÜŞMANA KARŞI TEK BİR MERMİ ATAMAMIŞLARDIR. Diğer birliklerin de bunlardan farkı yoktur. Kayıpların sayısı, en iyimser rakamla 70 bin kişidir. Bazı kaynaklarda bu sayı 90 BİN KİŞİYE kadar ulaşır. Sonuçta, SADECE BİR GECEDE BİNLERCE ASKER BEYAZ KARLARIN ÜZERİNE CANSIZ SERPİLMİŞTİ. Kalanlar ise açlıkla, bitlerle, tifüsle, soğuk algınlığı ve kangrenle uğraşıyorlardı.”
