Arkadaşlar mutlaka hepimiz pek çok öğrenciye kızmışızdır. İşimiz sabır işi. Her zaman da aynı sabrı gösterecek güçte olmuyoruz mutlaka. Ama kendi adıma anladım ki öğrenciye kızmak da dövmek de bir çaresizlikmiş.Yıllar geçtikçe daha da çok sevdim öğrencilerimi daha da çok anladım. Tecrübe bu demekmiş anladım. Yaramaz çocuk iyidir. Susmasın çocuklar, iletişimi koparmasınlar hayatla. Bu bir kuşun uçmayı bırakması gibi bir şey aslında bırakalım özgür olsunlar. Zaten ne yana dönsek dört duvar. Yok hukuk kurallarI, yok din kuralları yok görgü kuralları.Çocuklarla rutini yırtıp nefes alıyoruz aslında hayatta.15 yıldır aynı gördüğümüz bir şeyin farklı da olabileceğini farkediyoruz şaşkınlıkla.Yaramaz çocuğun kullandığı farklı bir dil vardır mutlaka öğrenmemiz gereken ya da kendi tercihi değildir yaramaz olmak.İçine doğduğu bir ailesi vardır çünkü.Herkes şanslı doğmuyor ki hayatta ,sıcacık bir yuvanın içinde severek ve sevilerek yaşayamıyor maalesef. "Yerdeki Yıldızlar" diye bir film izledim arkadaşlar. mutlak izlemenizi tavsiye ederim.Yaramaz çocuğa farklı bir bakış
))