DERSİMİZ VEFA
Ayşe Öğretmen yaşlanmıştır ve kimsesi olmadığı için huzurevinde kalmaktadır. Öğretmenlik günlerinden bir anı gelir gözünün önüne, dalar gider.
Ders Sahnesi
Ayşe Öğretmen sınıfa girer.
AYŞE ÖĞRETMEN: Günaydın çocuklar!
SINIF: Sağol!
AYŞE ÖĞRETMEN: Oturabilirsiniz. Bugünkü okuma metnimizin teması “vefalı olmak” Bu söz sizde ne çağrıştırıyor çocuklar?
ALİ: Vallahi öğretmenim o kadar güzelsiniz ki size bakınca sanki kafam duruyor, hiçbir şey düşünemiyorum.
AHMET: Öğretmenim bence siz hiçbir zaman yaşlanmazsınız.
AYŞE ÖĞRETMEN: Güzel sözleriniz için teşekkür ederim ancak şunu unutmayın ki elbet bir gün herkes gibi ben de yaşlanacağım. Güzellik geçici bir olgu. Önemli olan insanın ruhunu dinç ve güzel tutabilmesi ve her zaman iyi bir şekilde hatırlanması değil midir?
SİBEL: Eveet işte bu da az önce sorduğunuz sorunun kısa ve öz bir tanımı oldu öğretmenim. Yani vefalı olmak insanın gelecekte iyi ve güzel bir şekilde hatırlanması ve unutulmamasıdır.
ALİ: Üstüne bastın ayağını kaldır bayan çok bilmiş!
Bütün sınıf kahkahalarla güler.
SİBEL: Hıh çok komik!
AYŞE ÖĞRETMEN: Arkadaşlar, şaka bir yana gerçekten Sibel arkadaşınız güzel bir çıkarım yaptı konuşmalarımızdan. Sizin üzerinizde emeği olan kişileri gelecekte hatırlamak, onları onurlandırmaktır vefa.
KEMAL: Öğretmenim insan çok sevdiği birini asla unutmaz ki!
AYÇA: Öyle deme oğlum! Ne hayırsız insanlar var. Kendisini binbir zorlukla büyüten anne babasına bile bakmayan, yaşlanınca onları bir kenara atan!
KEMAL: ( Ağlama taklidi yapar.) Çok duygulandım çok!
AYÇA: Aman be cıvık şey sen de!
AYŞE ÖĞRETMEN: Tespitin çok yerindeydi Ayça’cım. Maalesef hayatta böyle şeyler yaşanıyor. Vefa duygusuna sahip olmayan insanların sayısı azımsanamayacak kadar fazla. Neyse çocuklar sonuç olarak üzerinizde emeği olan kişileri; anne, baba, hala, amca her kim ise asla ama asla unutmayın! Seneler sonra sizden alacakları bir mektup ya da sizin küçük bir tebessümünüz dahi onları dünyanın en mutlu insanı yapmaya yetecektir.
Zil çalar. Herkes çıkmaya hazırlanırken,
AYÇA: Öğretmenim!
AYŞE ÖĞRETMEN: Evet kızım seni dinliyorum.
AYÇA: Öğretmenim emin olun ki seneler geçtiğinde dahi sizi unutmayacağım! Sizin gibi iyi niyetli, temiz kalpli bir öğretmene sahip olduğum için çok şanslıyım.
AYŞE ÖĞRETMEN:Teşekkür ederim canım kızım. İnşallah gelecekte bir gün bir yerlerde buluşuruz.
Ayşe Öğretmen omzunda hissettiği bir elle kendisine gelir.
AYÇA: Öğretmenim!
Ayşe Öğretmenin gözleri dolar, çok duygulanır, ayağa kalkar.
AYÇA: Canım öğretmenim ben 145 Ayça. Beni hatırlayabildiniz mi? Size söylemiştim, sizi asla unutmayacağımı söylemiştim. Siz hep benim melek öğretmenim olarak kaldınız.
AYŞE ÖĞRETMEN: ( Ağlamaklı bir sesle) Öyle duygulandım ki sizi karşımda görünce! Ne kadar da büyümüşsünüz! Siz benim her zaman çocuklarım oldunuz! Yalnız yaşlandım, evlenmedim, çocuğum da yok belki ama aslında benim yüzlerce oğlum, kızım var. Hepiniz benim çocuklarımsınız!
SİBEL: Öğretmenler gününüz kutlu olsun öğretmenim! Der ve elindeki çiçeği verir.
AYŞE ÖĞRETMEN: Sağolun çocuklarım, sağolun. Ne kadar duygulandığımı anlatamam şu anda kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir an yaşıyorum.
ALİ: Öğretmenim bakıyorum da hala daha çok ama çok güzelsiniz!
AYŞE ÖĞRETMEN: Espri yeteneğinden hiçbir şey kaybetmemişsin Alicim. Seneler önce söylediğim gibi önemli olan insanın kalbini, ruhunu dinç ve güzel tutabilmesidir.
Daha sonra öğrencilerine sarılır.
AYŞE ÖĞRETMEN: Benim vefalı çocuklarım! Dünyanın en güzel mesleğine sahip olduğumu seneler sonra, sizi , benim vefalı çocuklarımı görünce daha iyi anlıyorum! İçinizdeki güzelliği asla yitirmeyin!
Çocuklar seyircilere dönerler.
AYÇA: Siz, dünyanın en güzel çiçekleri!
SİBEL: Siz, karanlıkları aydınlatan, asla batmayan güneş!
ALİ: Siz, toplumun en saygıdeğer ve en özverili insanları!
KEMAL: Siz, her zaman kalbimizde olacaksınız!
Hepsi bir ağızdan:
Öğretmenler gününüz kutlu olsun! Unutmayın sizi senede bir gün değil, her gün hatırlıyoruz!
Ayşe Öğretmen yaşlanmıştır ve kimsesi olmadığı için huzurevinde kalmaktadır. Öğretmenlik günlerinden bir anı gelir gözünün önüne, dalar gider.
Ders Sahnesi
Ayşe Öğretmen sınıfa girer.
AYŞE ÖĞRETMEN: Günaydın çocuklar!
SINIF: Sağol!
AYŞE ÖĞRETMEN: Oturabilirsiniz. Bugünkü okuma metnimizin teması “vefalı olmak” Bu söz sizde ne çağrıştırıyor çocuklar?
ALİ: Vallahi öğretmenim o kadar güzelsiniz ki size bakınca sanki kafam duruyor, hiçbir şey düşünemiyorum.
AHMET: Öğretmenim bence siz hiçbir zaman yaşlanmazsınız.
AYŞE ÖĞRETMEN: Güzel sözleriniz için teşekkür ederim ancak şunu unutmayın ki elbet bir gün herkes gibi ben de yaşlanacağım. Güzellik geçici bir olgu. Önemli olan insanın ruhunu dinç ve güzel tutabilmesi ve her zaman iyi bir şekilde hatırlanması değil midir?
SİBEL: Eveet işte bu da az önce sorduğunuz sorunun kısa ve öz bir tanımı oldu öğretmenim. Yani vefalı olmak insanın gelecekte iyi ve güzel bir şekilde hatırlanması ve unutulmamasıdır.
ALİ: Üstüne bastın ayağını kaldır bayan çok bilmiş!
Bütün sınıf kahkahalarla güler.
SİBEL: Hıh çok komik!
AYŞE ÖĞRETMEN: Arkadaşlar, şaka bir yana gerçekten Sibel arkadaşınız güzel bir çıkarım yaptı konuşmalarımızdan. Sizin üzerinizde emeği olan kişileri gelecekte hatırlamak, onları onurlandırmaktır vefa.
KEMAL: Öğretmenim insan çok sevdiği birini asla unutmaz ki!
AYÇA: Öyle deme oğlum! Ne hayırsız insanlar var. Kendisini binbir zorlukla büyüten anne babasına bile bakmayan, yaşlanınca onları bir kenara atan!
KEMAL: ( Ağlama taklidi yapar.) Çok duygulandım çok!
AYÇA: Aman be cıvık şey sen de!
AYŞE ÖĞRETMEN: Tespitin çok yerindeydi Ayça’cım. Maalesef hayatta böyle şeyler yaşanıyor. Vefa duygusuna sahip olmayan insanların sayısı azımsanamayacak kadar fazla. Neyse çocuklar sonuç olarak üzerinizde emeği olan kişileri; anne, baba, hala, amca her kim ise asla ama asla unutmayın! Seneler sonra sizden alacakları bir mektup ya da sizin küçük bir tebessümünüz dahi onları dünyanın en mutlu insanı yapmaya yetecektir.
Zil çalar. Herkes çıkmaya hazırlanırken,
AYÇA: Öğretmenim!
AYŞE ÖĞRETMEN: Evet kızım seni dinliyorum.
AYÇA: Öğretmenim emin olun ki seneler geçtiğinde dahi sizi unutmayacağım! Sizin gibi iyi niyetli, temiz kalpli bir öğretmene sahip olduğum için çok şanslıyım.
AYŞE ÖĞRETMEN:Teşekkür ederim canım kızım. İnşallah gelecekte bir gün bir yerlerde buluşuruz.
Ayşe Öğretmen omzunda hissettiği bir elle kendisine gelir.
AYÇA: Öğretmenim!
Ayşe Öğretmenin gözleri dolar, çok duygulanır, ayağa kalkar.
AYÇA: Canım öğretmenim ben 145 Ayça. Beni hatırlayabildiniz mi? Size söylemiştim, sizi asla unutmayacağımı söylemiştim. Siz hep benim melek öğretmenim olarak kaldınız.
AYŞE ÖĞRETMEN: ( Ağlamaklı bir sesle) Öyle duygulandım ki sizi karşımda görünce! Ne kadar da büyümüşsünüz! Siz benim her zaman çocuklarım oldunuz! Yalnız yaşlandım, evlenmedim, çocuğum da yok belki ama aslında benim yüzlerce oğlum, kızım var. Hepiniz benim çocuklarımsınız!
SİBEL: Öğretmenler gününüz kutlu olsun öğretmenim! Der ve elindeki çiçeği verir.
AYŞE ÖĞRETMEN: Sağolun çocuklarım, sağolun. Ne kadar duygulandığımı anlatamam şu anda kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir an yaşıyorum.
ALİ: Öğretmenim bakıyorum da hala daha çok ama çok güzelsiniz!
AYŞE ÖĞRETMEN: Espri yeteneğinden hiçbir şey kaybetmemişsin Alicim. Seneler önce söylediğim gibi önemli olan insanın kalbini, ruhunu dinç ve güzel tutabilmesidir.
Daha sonra öğrencilerine sarılır.
AYŞE ÖĞRETMEN: Benim vefalı çocuklarım! Dünyanın en güzel mesleğine sahip olduğumu seneler sonra, sizi , benim vefalı çocuklarımı görünce daha iyi anlıyorum! İçinizdeki güzelliği asla yitirmeyin!
Çocuklar seyircilere dönerler.
AYÇA: Siz, dünyanın en güzel çiçekleri!
SİBEL: Siz, karanlıkları aydınlatan, asla batmayan güneş!
ALİ: Siz, toplumun en saygıdeğer ve en özverili insanları!
KEMAL: Siz, her zaman kalbimizde olacaksınız!
Hepsi bir ağızdan:
Öğretmenler gününüz kutlu olsun! Unutmayın sizi senede bir gün değil, her gün hatırlıyoruz!