Yirmi yıllık öğretmendi. Yeni öğretim yılı başlayalı bir ay kadar olmuştu. Birinci sınıftan öğrencileri bu yıl dördüncü sınıfa devam ediyorlardı. Öğrencileri onu, o da öğrencilerini iyice tanımışlardı. İçlerinde asi yaradılışta olanların yanında melek gibi huylular, şeytan gibi ince zekalılar saf ve iyi niyetliler vardı. Fakat o hepsini seviyor, her birine eşit şekilde davranıyordu.
Ancak bu yıl ters giden bir şeyler vardı. Her gün sınıfta bir şeyler kayboluyordu. Son derse doğru mutlaka bir öğrenci gelip çantasında veya çekmecesinde bulamadığı bir eşyadan yakınıyordu. Durum birkaç gün sonra anlaşıldı. Bu yıl sınıfa şehir dışından gelen yeni birisi katılmıştı. Giyim kuşamından yoksul bir aileden geldiği anlaşılıyordu. Diğer çocuklardan uzak duruyordu.
Bir gün bu yabancığının ağabeyi okula öğretmeni görmeye geldi. Elinde pahalı denebilecek bir kalem vardı. Bunu annesinin kardeşinin üzerinde bulduğunu ve ona ait olmadığını bu yüzden sahibine verilmesi için getirdiğini söyledi. Hoşgörülü öğretmen, farkına varmadan yanlışlıkla almış olabileceğini ileri sürse de ağabey ısrar etti: bilerek almıştır ve sağda solda açıkta ne bulursa alma alışkanlığı vardır. Dikkat edilmelidir.
Öğretmen bir gün önce kalemi kaybolan öğrencinin kendisini şikayette bulunduğundan, kalemi ait olana verir ve nasıl bulduğu hakkında bilgi vermez. Ders bitiminde okul dağılır, kalem hırsızını alıkoyar.
Çocuklar üzerinde deneyimli olan öğretmen kırıcı konuşmalardan kaçınarak her eşyanın bir sahibinin olduğunu ve başkalarına ait olan bir şeyi almanın yanlış olduğunu, buna çalmak dendiğini anlatır.
Bu konuşmanın çok fazla bir etkisi olmaz. Olaylar devam eder. Okul dışından da şikayetler gelmeye başlar. Kitapçı dükkanından dergi, komşu bahçesinden meyve, başka çocukların oyuncaklarını çalma gibi. Bir kez daha konuşmaya karar verir öğretmen.
Yine bir gün okul sonrası çocukla karşılıklı oturmuş yapılan hareketin yanlışlarını anlatmaya çalışıyordu. Ama ne fayda hırsızında kendine göre haklı nedenleri vardı. Dükkanda pek çok dergi ve kitap vardı. Ufacık bir dergi alsa ne olurdu? Zaten resimlerine bakıp iade edecekti. Ağaçta o kadar çok elma vardı ki o evin çocukları hepsini yiyemezdi. Arkadaşlarının bir çok oyuncağı vardı. Onun ise hiç yoktu.
Bir de aileyi ve yaşadıkları evi görmeyi düşündü. Ev küçük fakat temizdi. Daha başka çocuklarda vardı. Hepsi aynı odada yatıp kalkıyordu. Öğrencisinin kendine has bir odası olmadığı gibi ders çalışacak bir masası bile yoktu. Annenin anlattıklarına göre, gelirleri yiyeceklerine bile yetmiyordu. Çocukların yeni giyisi sahibi olma şansı yoktu. Küçükler büyüklerin ufak gelenlerini sağlam kaldıysa giyiyorlardı. Bir tek oyuncak almaya ayıracak para yoktu.
Problem anlaşılmıştı. Çocuk kendine ait bir şeyi olmadığı için çalıyordu. Son bir girişimde bulunmaya karar verdi. Bir hafta sonra kurduğu planı uygulamaya koydu.
Çocuğa kendisinin sahip olmasını istediği bir şeyin olup olmadığını sordu. Yanıt düşünülmeden evet olarak geldi. Uzaktan kumandalı bir araba görmüştü. Öyle bir oyuncağı olması onu mutlu edecekti. Bu olabilirdi. Hem de kendi parasıyla onu satın alabilirdi. Yapacağı gayet basitti. Okul kantininde öğle tatillerinde çalışacak karşılığında her gün bir lira alacaktı. Bu paraları sınıftaki ona ait kutuya atarak biriktirecekti.
Hemen işe başladı.
Bir gün öğleden sonra heyecanla öğretmene koştu. “Kutumu paramla beraber almışlar içinde alacağım oyuncağın yarı parası birikmişti. Biri paralarımı çaldı. Bulun onu öğretmenim.” Tüm aramalar boşa çıktı. Çocuk üzgün evin yolunu tuttu. Ertesi sabah erkenden geldi. Uyumadığı ve ağladığı gözlerinden belliydi. Öğretmen daha fazla üzmemek için tekrar bütün çocuklarla sınıfı aramaya başladılar. Bir süre sonra para kutusu kitap dolabında başka bir kutunun içinde bulundu. Çocuk sevinçle kutusunu kaptı. Paraları saydı, tamamdı. Öğretmenin boynuna sarıldı. Kulağına “artık bana ait olmayan hiçbir şey almayacağım” dedi.
Kutuyu öğretmen saklamıştı.
((Teşekkürler kagan38))
Ancak bu yıl ters giden bir şeyler vardı. Her gün sınıfta bir şeyler kayboluyordu. Son derse doğru mutlaka bir öğrenci gelip çantasında veya çekmecesinde bulamadığı bir eşyadan yakınıyordu. Durum birkaç gün sonra anlaşıldı. Bu yıl sınıfa şehir dışından gelen yeni birisi katılmıştı. Giyim kuşamından yoksul bir aileden geldiği anlaşılıyordu. Diğer çocuklardan uzak duruyordu.
Bir gün bu yabancığının ağabeyi okula öğretmeni görmeye geldi. Elinde pahalı denebilecek bir kalem vardı. Bunu annesinin kardeşinin üzerinde bulduğunu ve ona ait olmadığını bu yüzden sahibine verilmesi için getirdiğini söyledi. Hoşgörülü öğretmen, farkına varmadan yanlışlıkla almış olabileceğini ileri sürse de ağabey ısrar etti: bilerek almıştır ve sağda solda açıkta ne bulursa alma alışkanlığı vardır. Dikkat edilmelidir.
Öğretmen bir gün önce kalemi kaybolan öğrencinin kendisini şikayette bulunduğundan, kalemi ait olana verir ve nasıl bulduğu hakkında bilgi vermez. Ders bitiminde okul dağılır, kalem hırsızını alıkoyar.
Çocuklar üzerinde deneyimli olan öğretmen kırıcı konuşmalardan kaçınarak her eşyanın bir sahibinin olduğunu ve başkalarına ait olan bir şeyi almanın yanlış olduğunu, buna çalmak dendiğini anlatır.
Bu konuşmanın çok fazla bir etkisi olmaz. Olaylar devam eder. Okul dışından da şikayetler gelmeye başlar. Kitapçı dükkanından dergi, komşu bahçesinden meyve, başka çocukların oyuncaklarını çalma gibi. Bir kez daha konuşmaya karar verir öğretmen.
Yine bir gün okul sonrası çocukla karşılıklı oturmuş yapılan hareketin yanlışlarını anlatmaya çalışıyordu. Ama ne fayda hırsızında kendine göre haklı nedenleri vardı. Dükkanda pek çok dergi ve kitap vardı. Ufacık bir dergi alsa ne olurdu? Zaten resimlerine bakıp iade edecekti. Ağaçta o kadar çok elma vardı ki o evin çocukları hepsini yiyemezdi. Arkadaşlarının bir çok oyuncağı vardı. Onun ise hiç yoktu.
Bir de aileyi ve yaşadıkları evi görmeyi düşündü. Ev küçük fakat temizdi. Daha başka çocuklarda vardı. Hepsi aynı odada yatıp kalkıyordu. Öğrencisinin kendine has bir odası olmadığı gibi ders çalışacak bir masası bile yoktu. Annenin anlattıklarına göre, gelirleri yiyeceklerine bile yetmiyordu. Çocukların yeni giyisi sahibi olma şansı yoktu. Küçükler büyüklerin ufak gelenlerini sağlam kaldıysa giyiyorlardı. Bir tek oyuncak almaya ayıracak para yoktu.
Problem anlaşılmıştı. Çocuk kendine ait bir şeyi olmadığı için çalıyordu. Son bir girişimde bulunmaya karar verdi. Bir hafta sonra kurduğu planı uygulamaya koydu.
Çocuğa kendisinin sahip olmasını istediği bir şeyin olup olmadığını sordu. Yanıt düşünülmeden evet olarak geldi. Uzaktan kumandalı bir araba görmüştü. Öyle bir oyuncağı olması onu mutlu edecekti. Bu olabilirdi. Hem de kendi parasıyla onu satın alabilirdi. Yapacağı gayet basitti. Okul kantininde öğle tatillerinde çalışacak karşılığında her gün bir lira alacaktı. Bu paraları sınıftaki ona ait kutuya atarak biriktirecekti.
Hemen işe başladı.
Bir gün öğleden sonra heyecanla öğretmene koştu. “Kutumu paramla beraber almışlar içinde alacağım oyuncağın yarı parası birikmişti. Biri paralarımı çaldı. Bulun onu öğretmenim.” Tüm aramalar boşa çıktı. Çocuk üzgün evin yolunu tuttu. Ertesi sabah erkenden geldi. Uyumadığı ve ağladığı gözlerinden belliydi. Öğretmen daha fazla üzmemek için tekrar bütün çocuklarla sınıfı aramaya başladılar. Bir süre sonra para kutusu kitap dolabında başka bir kutunun içinde bulundu. Çocuk sevinçle kutusunu kaptı. Paraları saydı, tamamdı. Öğretmenin boynuna sarıldı. Kulağına “artık bana ait olmayan hiçbir şey almayacağım” dedi.
Kutuyu öğretmen saklamıştı.
((Teşekkürler kagan38))
